Wczësno wstało dzysô słuńce
Jesz peżinkã cepła daje
Jidą lëdze lesną drëgą
W peperlisczi
W kòło farwnëch nad głëwama
Całi kòpa lësców wisy
Ne zeloné ne czerwòné
A ne żółté
Za drzewama smieją sã trzë Krôsniãta
Jaczi żmija jesz sã grzeje na kamie
Pòchowałë grzëbë przed lëdzama w jamie
Nie szedł Léònk na kùńc lasa samemù
Bò tam Pùrtki skarbë miałë biédotë
Pòzbieroné restczi z kaszëbsczi bëlnotë
Sonet Piąti – “W lese na jeseń” 3.3.10