Panie Mój Bòże, wòłóm do Ce òb dzéń
Ë żôl zanosziwóm òb noc.
Dopùszczë do Se mòją mòdlëtwã,
Ùczëjë mòje wòłanié.
Mòja dësza nieszczescym wëfùlowónô,
A mòje żëcé corôz kródzy tonie.
Jem zarëchòwóny do mdącëch na schiłkù,
Òstół jem bez mòcë.
Pòmidzë ùmarłima je dlô mie plac,
Czej dlô tich, co ju zeszlë do grobù,
Ò jaczich Të ju wicy so nie przëbôcziwôsz,
Nad jaczima ju nie trzimôsz òpieczi.
Jes wëpchnął mie w nôgłãbszą czelëszcz,
Ë w toniã, ë w przepadlëszcze.
Twój jiwer mie przëgrãdzywô,
Zurzmiłë sã nade mną jegò wałë.
Jes òdsënął mie òd wszëtczich drëchów,
Jes rozskacéł do mie jich òbrzëdzenié.
Jem w sôdzë z jaczi ni mô wińscô,
Mòje slépia môłkną w nieszczescym.
Kòżdégò dnia wòłóm do Ce, Panie,
Rãce do Ce wëcygóm.
Czë zjiscysz cëd dlô ùmiarłich?
Czë cénie wstóną, cobë Cë niesc chwôlbã?
Czë w grobnicach wëchwôlô sã Twòją łaskã,
Twòją wiérnotã tam dze zôgùba?
Czë Twòje cëda je widzec pò smrokù,
A sprawiedlëwòta w krôju zabôczeniô?
A jô wòłóm do Ce, Panie,
Dopùszczë do Se nad renã mòją mòdlëtwã.
Dlôcze mie òdrzëcywôsz, Panie?
Ë chòwôsz swòje lica przede mną?
Òd dzecka przed dwiérzama smiercë,
Jem medlôł ë taszcził Twój ùrzas.
Nade mną przeszłë Twòje jiwerë,
Ë doprowadzyłë mie do zgùbë Twòje grozbë.
Òtocziwają mie wcyg czej wòda,
Òbkrążiwają mie wszëtczé razã.
Jes òdsënął òde mnie wszëtczich drëchów:
Mòjima sostrama òstałë cemnoscë.
“Psôlm 88“, abò 6.10.12
Nowé dopòwiescë